วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนารา

วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนารามราชวรวิหาร ตั้งอยู่ในเขตดุสิต กรุงเทพมหานคร เดิมเป็นวัดราษฎร์โบราณชื่อ "วัดแหลม" หรือ "วัดไทรทอง" ซึ่งไม่ปรากฏหลักฐานการสร้างที่ชัดเจน ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 3) ประมาณปี พ.ศ. 2370-2371 พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระพิพิธโภคภูเบนทร์ และพระอนุชา พระขนิษฐาอีก 4 พระองค์ ซึ่งเป็นโอรสธิดาในเจ้าจอมมารดาเดียวกัน ได้ร่วมกันปฏิสังขรณ์วัดแหลม และสร้างพระเจดีย์ 5 องค์ไว้ด้านหน้าวัด ต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) ทรงพระราชทานนามใหม่ว่า "วัดเบญจบพิตร" ซึ่งหมายถึงวัดของเจ้านาย 5 พระองค์ ในปี พ.ศ. 2441 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) มีพระราชประสงค์จะสร้างพระราชอุทยาน "สวนดุสิต" (พระราชวังดุสิตในปัจจุบัน) และทรงเลือกวัดเบญจมบพิตรมาสถาปนาขึ้นใหม่เพื่อทดแทนวัดโบราณที่ต้องรื้อถอน พระองค์ทรงมีพระราชดำริให้สร้างเป็นวัดใหญ่ที่มีความประณีตงดงาม โดยสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ ทรงเป็นผู้ออกแบบ วัดแห่งนี้สร้างด้วยหินอ่อนคาร์ราร่าจากประเทศอิตาลี จึงเป็นที่รู้จักกันในชื่อ "วัดหินอ่อน" (The Marble Temple) เมื่อวันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2442 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เสด็จพระราชดำเนินมาประกาศพระบรมราชูทิศถวายที่ดินเป็นเขตวิสุงคามสีมา และพระราชทานนามวัดใหม่ว่า "วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม" ซึ่งหมายถึง "วัดของพระเจ้าแผ่นดินรัชกาลที่ 5 ใกล้สวนดุสิต" ปัจจุบันเป็นพระอารามหลวงชั้นเอก ชนิดราชวรวิหาร และเป็นที่ประดิษฐานพระบรมราชสรีรางคารของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ใต้รัตนบัลลังก์พระพุทธชินราชจำลองในพระอุโบสถ