วัดสันกู่

วัดสันกู่ ตั้งอยู่ที่บ้านโป่งสลี หมู่ที่ 1 ตำบลโรงช้าง อำเภอป่าแดด จังหวัดเชียงราย. เดิมวัดแห่งนี้เป็นวัดร้างที่ชาวบ้านเรียกว่า "ลอมกู่" หรือ "วัดสันกู่". ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่าสร้างขึ้นในสมัยใดและใครเป็นผู้สร้าง แต่พบเสาหิน อิฐแบบโบราณ และพระพุทธรูปปางมารวิชัยแกะสลักด้วยหินทรายแดงขนาดหน้าตักกว้าง 3 ศอก ประดิษฐานอยู่บนเนินซากฐานเจดีย์เก่า. จากการตรวจสอบอิฐโดยกรมศิลปากร สันนิษฐานว่าวัดนี้น่าจะสร้างขึ้นในสมัยที่พม่าปกครองล้านนาประมาณปี พ.ศ. 2101 หรือมีอายุประมาณ 400-500 ปี. ในปี พ.ศ. 2531 บ้านโป่งได้แยกหมู่บ้านใหม่เป็นบ้านโป่งสลี และชาวบ้านได้ร่วมกันบูรณะวัดร้างแห่งนี้ให้เป็นที่พักสงฆ์ โดยตั้งชื่อว่า "วัดโป่งสลี". ต่อมาในปี พ.ศ. 2553 ได้มีการจัดปฏิบัติธรรมขึ้น และพระเถระผู้ใหญ่ได้แนะนำให้เติมคำว่า "ชัย" ต่อท้ายชื่อวัดเป็น "วัดโป่งสลีชัย" ซึ่งมีความหมายถึงชัยชนะเหนือกิเลส. ในปี พ.ศ. 2555 มหาเถรสมาคมได้มีมติยกวัดสันกู่ร้างให้เป็นวัดที่มีพระภิกษุสงฆ์จำพรรษาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และได้ตั้งชื่อวัดว่า "วัดสันกู่" ตามชื่อเดิม. ความหมายของ "วัดสันกู่" คือ "สัน" หมายถึงที่สูง และ "กู่" หมายถึงธาตุเจดีย์ที่บรรจุพระพุทธรูปหรือพระบรมสารีริกธาตุ.