พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 3 หน้าที่ 396

ภิกษุทั้งหลาย การกระทำอย่างนี้ มิได้ทำคนที่ยังไม่เลื่อมใสให้เลื่อมใส หรือทำคน ที่เลื่อมใสอยู่แล้วให้เลื่อมใสยิ่งขึ้นได้เลย ฯลฯ” แล้วจึงรับสั่งให้ภิกษุณีทั้งหลายยก สิกขาบทนี้ขึ้นแสดงดังนี้

พระบัญญัติ

พึงทำความสำเหนียกว่า เราจักครองอันตรวาสกให้เรียบร้อย

เรื่องภิกษุณีฉัพพัคคีย์ จบ

สิกขาบทวิภังค์

{๔๙๖} ภิกษุณีพึงครองอันตรวาสกให้เรียบร้อย คือนุ่งปิดบริเวณสะดือ บริเวณเข่า

ภิกษุณีใดไม่เอื้อเฟื้อ ครองอันตรวาสกย้อยข้างหน้าหรือข้างหลัง ต้องอาบัติ ทุกกฏ

อนาปัตติวาร

{๔๙๗} ภิกษุณีต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ

๑. ภิกษุณีไม่จงใจ

๒. ภิกษุณีไม่มีสติ

๓. ภิกษุณีผู้ไม่รู้

๔. ภิกษุณีผู้เป็นไข้

๕. ภิกษุณีผู้มีเหตุขัดข้อง

๖. ภิกษุณีวิกลจริต

๗. ภิกษุณีต้นบัญญัติ

เป็นข้อความที่ย่อไว้ ๑

๑ เสขิยสิกขาบทที่เหลือเป็นสาธารณบัญญัติ คือสิกขาบทที่ทรงบัญญัติทั่วไปทั้งแก่ภิกษุและภิกษุณี พึงทราบ โดยนัยที่แสดงไว้ในภิกขุวิภังค์ พระไตรปิฎกเล่ม ๒ ท่านละข้อความวรรคเหล่านี้ คือ (๒) อุชชัคฆิกวรรค (๓) ขัมภกตวรรค (๔) สักกัจจวรรค (๕) กพฬวรรค (๖) สุรุสุรุวรรค พึงทราบว่า ในเสขิยกัณฑ์ทั้งของ ภิกษุสงฆ์และภิกษุณีสงฆ์ มีจำนวนวรรคและสิกขาบทเท่ากัน (ดู วินัยปิฎกแปล ๒/๕๗๖-๖๕๔/๖๔๙-๗๓๙)

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป