{๓๓} [๓๓] ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้เข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นถึงแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเป็นคาถาความว่า

“ท่านได้ถูกบ่วงทั้งปวง ทั้งที่เป็นของทิพย์

ทั้งที่เป็นของมนุษย์ ๑ คล้องไว้แล้ว

ท่านได้ถูกผูกด้วยเครื่องพันธนาการมากมาย

แน่ะท่านสมณะ ท่านไม่พ้นจากเราได้”

พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า

“เราได้พ้นแล้วจากบ่วงทั้งปวง ทั้งที่เป็นของทิพย์

ทั้งที่เป็นของมนุษย์ เราได้พ้นแล้วจากเครื่องพันธนาการมากมาย

แน่ะมารผู้กระทำซึ่งที่สุด เราได้กำจัดท่านเสียแล้ว”

มารกราบทูลว่า

“บ่วง นี้เที่ยวไปในอากาศ มีในใจ สัญจรไปอยู่

เราจักคล้องท่านด้วยบ่วงนั้น

แน่ะสมณะ ท่านไม่พ้นจากเราได้” ๒

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

“เราปราศจากความพอใจในอารมณ์เหล่านี้

คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ซึ่งเป็นที่รื่นรมย์ใจ

แน่ะมารผู้กระทำซึ่งที่สุด เราได้กำจัดท่านเสียแล้ว” ๓

ขณะนั้น มารผู้มีบาปทราบว่า “พระผู้มีพระภาคทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้ จักเรา” มีทุกข์ เสียใจ ได้หายไป ณ ที่นั้น



๑ บ่วงทิพย์ บ่วงมนุษย์ คือบ่วงกิเลสที่เป็นทิพพกามคุณและกามคุณของมนุษย์ (สารตฺถ.ฏีกา ๓/๓๓/๒๔๔)
๒-๓ สํ.ส. ๑๕/๑๕๑/๑๓๕