[๕] เราได้เห็นอินทพราหมณ์มายืนอยู่ใกล้ประตูบรรณศาลาของเรา

จึงหยิบใบหมากเม่าที่เรานำมาจากป่า

ซึ่งไม่มีน้ำมันทั้งไม่มีรสเค็ม มอบให้จนหมดพร้อมทั้งภาชนะ

[๖] เราครั้นให้ใบหมากเม่าแก่อินทพราหมณ์นั้นแล้ว

จึงคว่ำภาชนะ ละการแสวงหาใหม่ เข้าไปยังบรรณศาลา

[๗] แม้ในวันที่ ๒ ที่ ๓ อินทพราหมณ์ก็เข้ามายังสำนักของเรา

เราไม่หวั่นไหว ไม่ยึดมั่น ได้ให้ไปเหมือนอย่างนั้น

[๘] ในสรีระของเรามีผิวพรรณไม่เปลี่ยนแปลง

เพราะการอดอาหารนั้นเป็นปัจจัยเลย

เรายับยั้งอยู่ตลอดวันนั้น ๆ ด้วยปีติ สุข และความยินดี

[๙] ถ้าเราพึงได้ทักขิไณยบุคคลที่ประเสริฐ

แม้เดือนหนึ่ง สองเดือน เราก็ไม่หวั่นไหว

ไม่ท้อใจ พึงให้ทานอันอุดม

[๑๐] เมื่อเราให้ทานแก่อินทพราหมณ์นั้น

เราจะได้ปรารถนายศและลาภก็หามิได้

แต่เราปรารถนาพระสัพพัญญุตญาณเท่านั้น

จึงได้ประพฤติกรรมเหล่านั้น ฉะนี้แล







{๒} [๑๑] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นพราหมณ์นามว่าสังขะ

ต้องการจะข้ามมหาสมุทรจึงเข้าไปยังปัฏฏนคาม

[๑๒] ณ ที่นั้น เราได้เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้เอง

ผู้ไม่ทรงพ่ายแพ้เดินสวนทางมาตามทางกันดาร

บนภาคพื้นที่แข็งกระด้างอันร้อนจัด