{๑๓๙} “มหาบุรุษเป็นผู้ให้ของที่ควรเคี้ยว

ของที่ควรบริโภค ของที่ควรลิ้ม

ของที่ควรชิม และน้ำที่ควรดื่ม มีรสอันเลิศ

เพราะกรรมที่เป็นสุจริตนั้น มหาบุรุษนั้น

จึงบันเทิงยิ่งตลอดกาลนานในสวนนันทวัน

เสด็จมาในโลกนี้อีก

ทรงได้พระมังสะในที่ ๗ แห่งเต็มบริบูรณ์

ได้ฝ่าพระหัตถ์และฝ่าพระบาทอ่อนนุ่ม

บัณฑิตผู้ฉลาดในพยัญชนะและนิมิต

ทำนายมหาบุรุษนั้นว่า

เป็นผู้ได้ของควรเคี้ยว ของควรบริโภคอันมีรส

ลักษณะนี้ใช่ว่าจะบ่งบอกถึงการได้ของควรเคี้ยว

ของควรบริโภค เฉพาะเมื่อมหาบุรุษเป็นคฤหัสถ์เท่านั้น

แม้เมื่อทรงออกผนวช

ก็จะได้ของควรเคี้ยวของควรบริโภคนั้นเหมือนกัน

บัณฑิตทั้งหลายทำนายมหาบุรุษผู้ได้ของควรเคี้ยว

ของควรบริโภคที่มีรสอันเลิศว่า พระองค์

จะเป็นผู้ตัดกิเลสเครื่องผูกพันของคฤหัสถ์ทั้งปวงได้”





{๑๔๐} [๒๑๐] ภิกษุทั้งหลาย ในชาติก่อน ภพก่อน กำเนิดก่อน ตถาคตเกิดเป็น มนุษย์สงเคราะห์ประชาชนด้วยสังคหวัตถุ ๔ คือ (๑) ทาน (การให้) (๒) เปยยวัชชะ (วาจาเป็นที่รัก) (๓) อัตถจริยา (การประพฤติประโยชน์) (๔) สมานัตตตา (การวางตน

๑ เป็นลักษณะมหาบุรุษข้อที่ ๕,๖