๒. เป็นเพื่อนที่ชักชวนให้หมกมุ่นในการเที่ยวไปตามตรอกซอกซอยในเวลา กลางคืน

๓. เป็นเพื่อนเที่ยวดูการเล่น

๔. เป็นเพื่อนที่ชักชวนให้หมกมุ่นในการเล่นการพนันอันเป็นเหตุแห่ง ความประมาท

คหบดีบุตร คนที่เป็นเพื่อนชักชวนไปในทางเสื่อม พึงทราบว่า ไม่ใช่มิตรแท้ เป็น มิตรเทียม โดยเหตุ ๔ ประการนี้แล”

[๒๕๙] พระผู้มีพระภาคผู้สุคตศาสดา ครั้นตรัสเวยยากรณภาษิตนี้แล้ว จึง ได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อไปอีกว่า

{๑๙๑} “บุคคลที่ไม่ใช่มิตรแท้ ๔ จำพวกนี้ คือ

(๑) มิตรที่ถือเอาแต่ประโยชน์จากผู้อื่นอย่างเดียว

(๒) มิตรดีแต่พูด (๓) มิตรพูดประจบ

(๔) มิตรชักนำในทางเสื่อม

บัณฑิตรู้อย่างนี้แล้ว พึงเว้นเสียให้ห่างไกล

เหมือนคนเว้นทางมีภัยเฉพาะหน้าเสียฉะนั้น”



{๑๙๒} [๒๖๐] คหบดีบุตร คน ๔ จำพวกนี้ เธอพึงทราบว่า เป็นมิตรมีใจดี(มิตรแท้) คือ

๑. มิตรมีอุปการะ พึงทราบว่า เป็นมิตรมีใจดี

๒. มิตรร่วมสุขร่วมทุกข์ พึงทราบว่า เป็นมิตรมีใจดี

๓. มิตรแนะนำประโยชน์ พึงทราบว่า เป็นมิตรมีใจดี

๔. มิตรมีความรักใคร่ พึงทราบว่า เป็นมิตรมีใจดี