หน้าหลัก พระไตรปิฏก AI ธรรมะ E-Book ฐานข้อมูลวัด ติดต่อเรา
พุทธบริษัท
พระไตรปิฏกฉบับมหาจุฬาราชวิทยาลัย เล่มที่ 11 หน้าที่ 397 | Buddhaparisa.org
หน้าหลัก / พระสุตตันตปิฏก
พระไตรปิฏกฉบับมจร. เล่มที่ 11
<< | หน้าที่ 397 | >>
ธรรม ๗ ประการ


{๔๓๒} [๓๕๗] ธรรม ๗ ประการที่มีอุปการะมาก ธรรม ๗ ประการที่ควรเจริญ

ธรรม ๗ ประการที่ควรกำหนดรู้ ธรรม ๗ ประการที่ควรละ

ธรรม ๗ ประการที่เป็นไปในฝ่ายเสื่อม ธรรม ๗ ประการที่เป็นไปในฝ่าย คุณวิเศษ

ธรรม ๗ ประการที่แทงตลอดได้ยาก ธรรม ๗ ประการที่ควรให้เกิดขึ้น

ธรรม ๗ ประการที่ควรรู้ยิ่ง ธรรม ๗ ประการที่ควรทำให้แจ้ง

{๔๓๓}(ก) ธรรม ๗ ประการที่มีอุปการะมาก คืออะไร

คือ อริยทรัพย์ ๗ ได้แก่

๑. สัทธาธนะ (ทรัพย์คือศรัทธา)

๒. สีลธนะ (ทรัพย์คือศีล)

๓. หิริธนะ (ทรัพย์คือหิริ)

๔. โอตตัปปธนะ (ทรัพย์คือโอตตัปปะ)

๕. สุตธนะ (ทรัพย์คือสุตะ)

๖. จาคธนะ (ทรัพย์คือจาคะ)

๗. ปัญญาธนะ (ทรัพย์คือปัญญา)

นี้ คือธรรม ๗ ประการที่มีอุปการะมาก

{๔๓๔}(ข) ธรรม ๗ ประการที่ควรเจริญ คืออะไร

คือ สัมโพชฌงค์ ๗ ได้แก่

๑. สติสัมโพชฌงค์ (ธรรมเป็นองค์แห่งการตรัสรู้คือความระลึกได้)

๒. ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ (ธรรมเป็นองค์แห่งการตรัสรู้คือความ เฟ้นธรรม)

๓. วิริยสัมโพชฌงค์ (ธรรมเป็นองค์แห่งการตรัสรู้คือความเพียร)

๔. ปีติสัมโพชฌงค์ (ธรรมเป็นองค์แห่งการตรัสรู้คือความอิ่มใจ)

๑ ดูเทียบข้อ ๓๓๐ หน้า ๓๓๑ ในเล่มนี้, องฺ.สตฺตก. (แปล) ๒๓/๕/๘
๒ ดูเทียบข้อ ๓๓๐ หน้า ๓๓๑ ในเล่มนี้

สารบัญ พระไตรปิฏก

พระไตรปิฏก
พระไตรปิฏก
พระวินัยปิฏก
พระวินัย
พระสุตตันตปิฏก
พระสูตร
พระอภิธรรมปิฏก
พระอภิธรรม