โยมจงดูรูปอันวิจิตรด้วยแก้วมณีและกุณฑล

มีกระดูกอันหนังหุ้มห่อไว้ งามด้วยผ้า

เท้าที่ย้อมด้วยครั่งสีสด หน้าที่ไล้ทาด้วยจุรณ

พอจะหลอกคนโง่ให้หลงใหลได้

แต่จะหลอกคนผู้แสวงหาฝั่ง(คือนิพพาน)ไม่ได้

ผมที่ตบแต่งเป็นลอนดังตาหมากรุก

ตาที่เยิ้มด้วยยาหยอด พอจะหลอกคนโง่ได้

แต่จะหลอกคนที่แสวงหาฝั่งไม่ได้

กายที่มีสภาพเปื่อยเน่าเป็นธรรมดา

ซึ่งตกแต่งแล้วเหมือนกล่องยาหยอดตาใหม่

อันงดงามพอจะหลอกคนโง่ได้

แต่จะหลอกคนผู้แสวงหาฝั่งไม่ได้

ท่านเป็นดั่งพรานเนื้อวางบ่วงไว้

แต่เนื้อไม่ติดบ่วง

เมื่อพรานเนื้อกำลังคร่ำครวญอยู่

เรากินเหยื่อแล้วก็หลีกไป ๑ ”

ลำดับนั้น ท่านพระรัฏฐปาละยืนกล่าวคาถาเหล่านี้แล้วจึงเข้าไปยังพระราชอุทยานมิคจีระของพระเจ้าโกรัพยะ แล้วนั่งพักกลางวันอยู่ที่โคนไม้แห่งหนึ่ง

{๔๔๐} [๓๐๓] ครั้งนั้น พระเจ้าโกรัพยะรับสั่งเรียกนายมิควะมาตรัสว่า “มิควะ เพื่อนรัก ท่านจงทำความสะอาดพื้นที่อุทยานมิคจีระ เราจะไปชมพื้นที่อุทยานที่ สะอาด”

๑ ดูเทียบ ขุ.เถร. (แปล) ๒๖/๗๖๙-๗๗๔/๔๖๘-๔๖๙