{๖๐๙}ครั้งนั้น เสลพราหมณ์ได้คิดว่า “พระสมณโคดมทรงประกอบด้วยลักษณะ มหาบุรุษ ๓๒ ประการบริบูรณ์ ไม่บกพร่อง แต่เรายังไม่ทราบว่าพระองค์เป็น พระพุทธเจ้าจริงหรือไม่ เราได้สดับเรื่องนี้มาจากสำนักของพราหมณ์ทั้งหลายซึ่งเป็น คนชรา เป็นผู้ใหญ่ เป็นอาจารย์และปาจารย์ ผู้กล่าวกันว่า ‘พระผู้มีพระภาค อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลาย ย่อมแสดงพระองค์ให้ปรากฏในเมื่อบุคคลกล่าว ถึงคุณของพระองค์ ทางที่ดี เราควรชมเชยพระสมณโคดมเฉพาะพระพักตร์เป็นคาถา ที่เหมาะสม”

{๖๐๙} [๓๙๙] ลำดับนั้น เสลพราหมณ์จึงชมเชยพระผู้มีพระภาคเฉพาะพระพักตร์ ด้วยคาถาที่เหมาะสมว่า

“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค พระองค์เสด็จอุบัติมาดีแล้ว

มีพระวิริยภาพ มีพระวรกายสมบูรณ์

มีพระรัศมีเรืองงาม เป็นผู้น่าทัศนายิ่งนัก

มีพระฉวีวรรณเปล่งปลั่งดั่งทอง

มีพระเขี้ยวแก้วขาวสะอาด

เพราะพระลักษณะมหาบุรุษ

ที่มีปรากฏแก่มหาบุรุษนั้น

ย่อมมีปรากฏในพระวรกายของพระองค์อย่างครบถ้วน

พระองค์มีพระเนตรแจ่มใส มีพระพักตร์ผุดผ่อง

มีพระวรกายสูงใหญ่ตรง

มีพระเดช ทรงรุ่งเรืองอยู่ในท่ามกลางหมู่สมณะ

เหมือนดวงอาทิตย์รุ่งเรืองอยู่

พระองค์เป็นภิกษุ มีคุณสมบัติงดงามน่าชม

มีพระฉวีวรรณผุดผ่องดั่งทอง

พระองค์มีพระวรรณะสูงส่งถึงเพียงนี้

จะเป็นสมณะไปทำไม