พราหมณ์ เราได้รู้ยิ่งธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ๑

ได้เจริญธรรมที่ควรให้เจริญ ๒

ได้ละธรรมที่ควรละ ๓ ได้แล้ว

เพราะฉะนั้น เราจึงเป็นพระพุทธเจ้า

พราหมณ์ ท่านจงขจัดความสงสัยในตัวเราเสีย

จงน้อมใจเชื่อเราเสียเถิด

การได้เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเนือง ๆ

เป็นโอกาสที่หาได้ยาก

ผู้จะปรากฏเนือง ๆ ในโลก

ย่อมเป็นการหาได้ยาก

พราหมณ์ เรานั้นเป็นพระพุทธเจ้า

เป็นหมอผ่าตัดลูกศรคือกิเลสชั้นเยี่ยม

เราเป็นผู้ประเสริฐสุด ไม่มีผู้เปรียบเทียบ

ย่ำยีมารและเสนามารได้

ควบคุมอมิตรทั้งหมด ๔ ไว้ในอำนาจ

ไม่มีภัยจากที่ไหน เบิกบานอยู่”

๑ ธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ในที่นี้หมายถึงวิชชาและวิมุตติ (ม.ม.อ. ๒/๓๙๙/๒๙๐)
๒ ธรรมที่ควรให้เจริญ ในที่นี้หมายถึงมรรคสัจ (ม.ม.อ. ๒/๓๙๙/๒๙๐)
๓ ธรรมที่ควรละ ในที่นี้หมายถึงสมุทยสัจ (ม.ม.อ. ๒/๓๙๙/๒๙๐-๒๙๑)
๔ อมิตรทั้งหลาย ในที่นี้หมายถึงมาร ๕ จำพวก คือ (๑) กิเลสมาร(มารคือกิเลส) (๒) ขันธมาร(มารคือ เบญจขันธ์) (๓) อภิสังขารมาร(มารคืออภิสังขาร) (๔) เทวปุตตมาร(มารคือเทพบุตร) (๕) มัจจุมาร(มาร คือความตาย) (ขุ.สุ.อ. ๒/๕๖๗/๒๘๑)