[๕๗] เรากราบทูลเหตุการณ์ทุกอย่างแก่พระราชา

พระราชาทรงสดับคำของเราแล้ว

ทรงสอดศรจะยิงบุรุษนั้น ตรัสว่า

“เราจักฆ่าอนารยชน ผู้ประทุษร้ายมิตรเสียในที่นี้แหละ”

[๕๘] เราตามรักษาคนผู้ประทุษร้ายมิตรนั้น

ได้มอบตัวของเราถวายว่า

ข้าแต่มหาราช ขอได้ทรงโปรดก่อนเถิด

พระเจ้าข้า ข้าพระองค์จะทำตามพระราชประสงค์ของพระองค์

[๕๙] เราตามรักษาศีลของเรา ไม่ใช่ตามรักษาชีวิตของเรา

เพราะในกาลนั้น เราเป็นผู้รักษาศีล

เพราะเหตุแห่งพระโพธิญาณเท่านั้น







{๑๗} [๖๐] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นชฎิลมีนามว่ามาตังคะ ตามโคตร

มีความเพียรทำลายกิเลสที่แรงกล้า มีศีล มีจิตมั่นคงดี

[๖๑] เราทั้ง ๒ คือ เราและพราหมณ์คนหนึ่ง

อยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำคงคา เราอยู่ข้างเหนือ พราหมณ์อยู่ข้างใต้

[๖๒] พราหมณ์เที่ยวไปตามริมฝั่งน้ำ เห็นอาศรมของเราข้างเหนือน้ำ

บริภาษเราในที่นั้น แล้วแช่งให้เราศีรษะแตก

[๖๓] ถ้าเราพึงโกรธต่อพราหมณ์นั้น ถ้าเราไม่คุ้มครองศีล

เราแลดูพราหมณ์นั้นแล้ว พึงทำให้เป็นดังขี้เถ้าได้

[๖๔] ครั้งนั้น พราหมณ์นั้นโกรธ มีจิตคิดประทุษร้าย

จึงแช่งเรา คำแช่งนั้นจะตกลงบนศีรษะของเขาเอง

เราได้ช่วยเปลื้องเขาให้พ้นโดยความพยายาม