[๓๒] เราคิดอย่างนี้แล้ว เมื่อมหาชนไม่เหนี่ยวรั้งไว้

ได้ตัดเครื่องผูกเสียแล้ว เข้าไปยังป่าใหญ่

เหมือนช้างทำลายปลอกหนีไปป่าใหญ่

[๓๓] พระมารดาและพระบิดาจะเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเราก็หาไม่

ยศศักดิ์อันยิ่งใหญ่จะเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเราก็หาไม่

แต่เพราะพระสัพพัญญุตญาณเป็นที่รักของเรา

เพราะฉะนั้น เราจึงสละราชสมบัติ ฉะนี้แล







{๒๔} [๓๔] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราอยู่ในกรุงกาสี

ซึ่งประเสริฐสุด มีน้องหญิงชาย ๗ คน

เกิดในตระกูลโสตถิยพราหมณ์

[๓๕] เราเป็นพี่ของน้องหญิงชายเหล่านั้น

ประกอบด้วยหิริและธรรมฝ่ายขาว

เราเห็นภพโดยความเป็นภัย

จึงยินดีอย่างยิ่งในการออกบวช

[๓๖] พวกสหายร่วมใจของเรา ที่มารดาและบิดาส่งมาแล้ว

เชื้อเชิญเราด้วยกามทั้งหลายว่า เชิญท่านดำรงสกุลเถิด

[๓๗] คำใดที่สหายเหล่านั้นกล่าวแล้ว

เป็นเครื่องนำสุขมาให้ในธรรมของคฤหัสถ์

คำนั้นเป็นเหมือนคำหยาบ เสมอด้วยผาลไถที่ร้อนสำหรับเรา

[๓๘] ครั้งนั้น เราปฏิเสธอยู่

สหายเหล่านั้นได้ถามถึงความปรารถนาของเราว่า