สามารถรบชนะได้ด้วยกำลังพลประมาณเท่านั้น ขอพระองค์จงไปรบเอาเถิด มหาราชเจ้า’ พระองค์จะทรงทำอย่างไรกับชนบทนั้น”

“พระคุณเจ้ารัฏฐปาละ พวกโยมก็ไปรบเอาชนบทนั้นมาครอบครองเสียนะซิ”

“มหาบพิตร พระผู้มีพระภาค ผู้ทรงรู้ ทรงเห็น เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้นทรงหมายถึงเนื้อความนี้แล จึงตรัสธัมมุทเทสประการที่ ๔ ว่า ‘โลกพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาสแห่งตัณหา’ ที่อาตมภาพรู้ เห็น และได้ฟังแล้วจึงออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต”

พระเจ้าโกรัพยะตรัสว่า “พระคุณเจ้ารัฏฐปาละ น่าอัศจรรย์จริง ไม่เคยปรากฏ คำว่า ‘โลกพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาสแห่งตัณหา’ นี้พระผู้มีพระภาค ผู้ทรงรู้ ทรงเห็น เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ตรัสไว้ดีแล้ว พระคุณเจ้ารัฏฐปาละ เป็นความจริง โลกพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไม่รู้จักอิ่ม เป็นทาส แห่งตัณหา” (๔)

ท่านพระรัฏฐปาละได้กล่าวเวยยากรณภาษิตนี้แล้ว ได้กล่าวคาถาประพันธ์อื่น อีกต่อไปว่า

{๔๕๑} [๓๐๗] “อาตมาเห็นผู้คนที่มีทรัพย์ในโลก

ได้ทรัพย์เครื่องปลื้มใจแล้ว

ไม่ยอมให้(ใคร) เพราะความหลง

ได้ทรัพย์แล้ว เก็บสะสมไว้

และปรารถนากามคุณยิ่ง ๆ ขึ้นไป

พระราชาทรงกดขี่ ช่วงชิงเอาแผ่นดิน

ทรงครอบครองแผ่นดินซึ่งมีสมุทรสาครล้อมรอบ

ตลอดสมุทรสาครฝั่งนี้ ยังไม่ทรงพอ

ยังปรารถนาจะครอบครองสมุทรสาครฝั่งโน้นอีก

ทั้งพระราชาและคนอื่นเป็นจำนวนมาก

ยังไม่ปราศจากตัณหาก็เข้าถึงความตาย