{๑๑} [๑] ในกาลที่เราเป็นช้างกุญชรเลี้ยงมารดาอยู่ในป่าใหญ่

ครั้งนั้น ในแผ่นดินนี้ไม่มีอะไรที่จะเสมอด้วยคุณ(ศีล)ของเรา

[๒] พรานป่าพบเราในป่าใหญ่แล้ว ได้กราบทูลแด่พระราชาว่า

‘ข้าแต่มหาราช ช้างมงคลซึ่งสมควรแก่พระองค์อยู่ในป่าใหญ่

[๓] อันการจับช้างนั้นไม่ต้องขุดคู

แม้การปักเสาตะลุง(เสาสำหรับผูกช้าง)

และการขุดหลุมพรางก็ไม่ต้อง

ในขณะที่จับที่งวงเท่านั้น ช้างนั้นก็จะมา ณ ที่นี้เอง พระเจ้าข้า’

[๔] ฝ่ายพระราชาได้สดับคำของพรานป่านั้นแล้ว

ก็ทรงดีพระทัย ทรงส่งควาญช้างซึ่งเป็นอาจารย์ผู้ฉลาดศึกษาดีแล้วไป

[๕] ควาญช้างนั้นไปแล้ว ได้พบช้างกำลังถอนเหง้าบัวอยู่

ในสระบัวหลวง เพื่อเลี้ยงมารดา

[๖] ควาญช้างรู้คุณคือศีลของเรา พิจารณาดูลักษณะแล้วกล่าวว่า

มานี่แนะลูก แล้วได้จับที่งวงของเรา

[๗] ครั้งนั้น กำลังของเราที่มีอยู่ในกายตามปกติอันใด

วันนี้ กำลังของเรานั้นเสมอเหมือนด้วยกำลังของช้างหลายพันเชือก

[๘] ถ้าเราโกรธควาญช้างเหล่านั้น ผู้เข้ามาใกล้เพื่อจับเรา

เราก็สามารถเหยียบเขาเหล่านั้น(ให้แหลกละเอียด)ได้

แม้จนถึงราชสมบัติของมนุษย์