[๘๑] พระยาโปริสาทเห็นเรามีอาวุธถืออยู่ในมือ บางทีจักสะดุ้งกลัว

แต่เพราะเมื่อเราทำความสะดุ้งกลัวต่อพระยาโปริสาท

ศีลของเราจะขาด

[๘๒] เพราะเรากลัวศีลจะขาด จึงไม่กล่าววาจาน่ารังเกียจ

แก่พระยาโปริสาทนั้น

เรามีเมตตาจิตกล่าวคำที่เป็นประโยชน์ว่า

[๘๓] “ท่านจงก่อไฟกองใหญ่ขึ้น เราจักโดดจากต้นไม้เข้ากองไฟ

ท่านปู่ ท่านรู้เวลาว่า เราสุกดีแล้วจงกินเถิด”

[๘๔] เราไม่ได้รักษาชีวิตของเราเพราะเหตุแห่งพระราชบิดาผู้ทรงศีล

และเราได้ให้พระยาโปริสาทผู้ฆ่าสัตว์เป็นปกติทุกเมื่อนั้น

บวชแล้ว ฉะนี้แล







{๒๐} [๘๕] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นพญานาคนามว่าสังขปาละ

มีฤทธิ์มาก มีเขี้ยวเป็นอาวุธ มีพิษแรงกล้า

มีลิ้น ๒ แฉก

[๘๖] เราอยู่ที่หนทางใหญ่ ๔ แพร่ง คับคั่งไปด้วยชนต่าง ๆ

อธิษฐานองค์ ๔ ว่า

[๘๗] ผู้ใดกระทำกิจที่ควรทำด้วยอวัยวะนี้

คือผิว หนัง เนื้อ เอ็น หรือกระดูก

ผู้นั้นจงนำอวัยวะที่เราให้แล้วเท่านั้นไปเกิด

[๘๘] พวกบุตรของนายพรานเป็นคนดุร้าย หยาบช้า

ไม่มีความกรุณา ได้เห็นเราแล้ว

ถือไม้พลองตะบองสั้นกรูกันเข้ามาหาเรา ณ ที่นั้น