[๕๓] เทวดาผู้เป็นสาโลหิตของเรามาก่อน

ผู้ใคร่ประโยชน์ต่อเรา เห็นเราประสบทุกข์

จึงแนะนำเราให้ประกอบในเหตุ ๓ ประการว่า

[๕๔] ท่านจงอย่าแสดงความเป็นบัณฑิต

จงแสดงความเป็นคนโง่แก่ชนทั้งปวง

ชนทั้งหมดก็จะดูหมิ่นท่าน

ประโยชน์จักสำเร็จแก่ท่านด้วยอาการอย่างนี้

[๕๕] เมื่อเทวดากล่าวอย่างนี้แล้ว เราได้กล่าวดังนี้ว่า

เทวดา ข้าพเจ้าจะทำตามคำที่ท่านกล่าวกับเรา

ท่านเป็นผู้ปรารถนาประโยชน์

เป็นผู้ใคร่ความเกื้อกูลแก่เรา

[๕๖] ครั้นเราได้ฟังคำของเทวดานั้นแล้ว

เหมือนได้พบฝั่งในสาคร ร่าเริง ตื้นตันใจ

ได้อธิษฐานองค์ ๓ ประการ

[๕๗] คือ เราเป็นคนใบ้ เป็นคนหูหนวก

เป็นคนง่อยเปลี้ย เว้นจากคติ

เราอธิษฐานองค์ ๓ ประการนี้อยู่ ๑๖ ปี

[๕๘] ครั้งนั้น เสนาบดีเป็นต้นตรวจดูมือเท้าลิ้นและช่องหูของเราแล้ว

เห็นความไม่บกพร่องของเราก็ติเตียนว่า เป็นคนกาลกิณี

[๕๙] แต่นั้น ชาวชนบท เสนาบดี และปุโรหิตทั้งปวง

ร่วมใจกันทั้งหมด ดีใจการที่รับสั่งให้นำไปทิ้ง

[๖๐] เรานั้นได้ฟังความประสงค์ของเสนาบดีเป็นต้นนั้นแล้ว

ร่าเริง ตื้นตันใจว่า เราประพฤติตบะมาเพื่อประโยชน์ใด

ประโยชน์นั้นสำเร็จแล้วแก่เรา

[๖๑] ราชบุรุษทั้งหลายอาบน้ำให้เรา

ไล้ทาด้วยของหอม สวมราชมงกุฎราชาภิเษกแล้ว

ให้กั้นเศวตฉัตรทำประทักษิณนคร