พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 766

[๖๒] ให้กั้นไว้ ๗ วัน พอดวงอาทิตย์อุทัย

นายสารถีก็อุ้มเราขึ้นรถ เข้าไปยังป่า

[๖๓] นายสารถีหยุดรถไว้ ณ โอกาสหนึ่ง

ปล่อยรถเทียมม้าพ้นมือก็ขุดหลุมเพื่อจะฝังเราเสียในแผ่นดิน

[๖๔] พระมหากษัตริย์ทรงคุกคามการอธิษฐาน

ที่เราอธิษฐานไว้ด้วยเหตุต่าง ๆ

แต่เราก็ไม่ทำลายการอธิษฐานนั้นเด็ดขาด

เพราะเหตุแห่งพระโพธิญาณเท่านั้น

[๖๕] พระมารดาและพระบิดาจะเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเราก็หาไม่

ตนของเราจะเป็นที่น่ารังเกียจก็หาไม่

แต่เพราะพระสัพพัญญุตญาณเป็นที่รักของเรา

เพราะฉะนั้น เราจึงอธิษฐานองค์ ๓ ประการนี้

[๖๖] เราอธิษฐานองค์ ๓ ประการนี้อยู่ ๑๖ ปี

บุคคลมีอธิษฐานเสมอเราไม่มี

นี้เป็นอธิษฐานบารมีของเรา ฉะนี้แล

มูคปักขจริยาที่ ๖ จบ

๗. กปิลราชจริยา

ว่าด้วยจริยาของพญาวานร

{๒๗} [๖๗] ในกาลที่เราเป็นพญาวานร อยู่ ณ ซอกภูเขาใกล้ฝั่งแม่น้ำ

ครั้งนั้น เราถูกจระเข้เบียดเบียนไปไหนไม่ได้

[๖๘] เรายืนอยู่ ณ โอกาสใด โดดจากฝั่งนี้ไปฝั่งโน้น

จระเข้เป็นสัตว์ดุร้าย แสดงความน่ากลัวอยู่ ณ โอกาสนั้น

[๖๙] จระเข้นั้นกล่าวกับเราว่า “มาเถิด”

แม้เราก็กล่าวกับจระเข้นั้นว่า “แม้เราก็จะไป” ดังนี้

โดดลงเหยียบศีรษะจระเข้นั้นแล้ว ไปยืนอยู่ที่ฝั่งโน้น

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป