พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 767

[๗๐] เรามิได้ทำตามคำของจระเข้ที่กล่าวหลอกลวงนั้นก็หาไม่

บุคคลมีสัจจะเสมอเราไม่มี นี้เป็นสัจจบารมีของเรา ฉะนี้แล

กปิลราชจริยาที่ ๗ จบ

๘. สัจจสวหยปัณฑิตจริยา

ว่าด้วยจริยาของดาบสผู้เป็นบัณฑิตชื่อว่าสัจจะ

{๒๘} [๗๑] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นดาบสนามว่าสัจจะ

เรารักษาสัตว์โลกไว้ด้วยคำสัจ ได้ทำหมู่ชนให้สามัคคีกัน ฉะนี้แล

สัจจสวหยปัณฑิตจริยาที่ ๘ จบ

๙. วัฏฏกโปตกจริยา

ว่าด้วยจริยาของลูกนกคุ่ม

{๒๙} [๗๒] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นลูกนกคุ่ม ยังอ่อน

ขนยังไม่งอก เป็นดังชิ้นเนื้อ อยู่ในรัง ในมคธชนบท

[๗๓] มารดาเอาจะงอยปากคาบเหยื่อมาเลี้ยงเรา

เราเป็นอยู่ด้วยผัสสะของมารดา

กำลังกายของเรายังไม่มี

[๗๔] ในฤดูร้อนทุก ๆ ปี มีไฟป่าไหม้ลุกลามมา

ไฟป่าเป็นทางดำลุกลามมาใกล้เรา

[๗๕] ไฟกำลังไหม้ มีเปลวโชติช่วง ส่งเสียงดัง

อื้ออึง ลามมาใกล้เราโดยลำดับ

[๗๖] มารดาและบิดาของเราตกใจ สะดุ้งกลัว

เพราะกลัวไฟที่ไหม้มาโดยเร็ว

จึงทิ้งเราไว้ในรังหนีเอาตัวรอดไป

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป