พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 768

[๗๗] เราเหยียดเท้า กางปีกออกรู้ว่า กำลังกายของเราไม่มี

เรานั้นไปไม่ได้ อยู่ในรังนั่นเอง จึงคิดอย่างนี้ในกาลนั้นว่า

[๗๘] เมื่อก่อนเราสะดุ้งหวาดหวั่น

พึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในระหว่างปีกของมารดาและบิดา

บัดนี้ มารดาและบิดาทิ้งเราหนีไปเสียแล้ว

วันนี้เราจะทำอย่างไร

[๗๙] ศีลคุณ ความสัตย์ ความสะอาด

และความเอ็นดู ยังมีอยู่ในโลก

ด้วยความสัตย์นั้น เราจักทำสัจจกิริยาอันยอดเยี่ยม

[๘๐] เราระลึกถึงพระพุทธเจ้า ผู้พิชิตมารซึ่งมีในก่อน

คำนึงถึงกำลังพระธรรม ได้กระทำสัจจกิริยา

เพื่อฝนคือกำลังความสัตย์ว่า

[๘๑] ปีกของเรามีอยู่ แต่ขนไม่มี เท้าของเรามีอยู่

แต่ยังเดินไม่ได้ มารดาและบิดาก็พากันบินออกไปแล้ว

แน่ะไฟจงกลับไป(จงดับไปเสีย)

[๘๒] พร้อมกับเมื่อเราทำสัจจกิริยา

เปลวไฟที่ลุกโชติช่วงเว้นที่ไว้ ๑๖ กรีส๑

เหมือนเปลวไฟที่จุ่มน้ำ บุคคลมีสัจจะเสมอเราไม่มี

นี้เป็นสัจจบารมีของเรา ฉะนี้แล

วัฏฏกโปตกจริยาที่ ๙ จบ

๑๐. มัจฉราชจริยา

ว่าด้วยจริยาของพญาปลา

{๓๐} [๘๓] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นพญาปลาอยู่ในสระใหญ่

น้ำในสระแห้งขอด เพราะแสงดวงอาทิตย์ในฤดูร้อน

๑ กรีส หมายถึงมาตรานับ ๑ กรีสเท่ากับ ๑๒๕ ศอก (พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตย์ ๒๕๒๕)

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป