พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 770

๑๑. กัณหทีปายนจริยา

ว่าด้วยจริยาของกัณหทีปายนดาบส

{๓๑} [๙๒] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นฤาษีนามว่ากัณหทีปายนะ

เราไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์เกินกว่า ๕๐ ปี

[๙๓] ใคร ๆ จะรู้ใจเราที่ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์นั้นหามิได้

แม้เราก็ไม่บอกแก่ใคร ๆ ว่า ความไม่ยินดี

และความยินดีมีในใจของเรา

[๙๔] สหายเพื่อนพรหมจารีของเราชื่อว่ามัณฑัพยะ

เป็นฤๅษีมีอานุภาพมาก

ประกอบด้วยบุพกรรม(กรรมเก่าให้ผล)

ถูกหลาวเสียบ

[๙๕] เราช่วยเหลือพยาบาลมัณฑัพยดาบสนั้นให้หายโรคแล้ว

ได้อำลากลับมายังอาศรมของเราเอง

[๙๖] พราหมณ์ผู้เป็นสหายของเรา ได้พาภริยาและบุตร

ทั้ง ๓ คนพร้อมใจกันเป็นแขกของเรา

[๙๗] เรานั่งเจรจาปราศรัยกับสหาย

และภรรยาของเขาอยู่ในอาศรมของตน

เด็กโยนลูกข่างเล่นอยู่ ทำให้อสรพิษโกรธแล้ว

[๙๘] ทีนั้น เด็กนั้นใช้มือควานหาตามทางที่ลูกข่างหมุนไป

มือไปถูกหัวอสรพิษเข้า

[๙๙] พอไปถูกหัวของมัน งูก็โกรธ

มันเคืองจนเหลือจะอดกลั้นอาศัยกำลังพิษ ได้กัดเด็กทันที

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป