พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 771

[๑๐๐] เด็กถูกงูมีพิษกล้ากัด ล้มลงที่พื้นดิน

เหตุนั้น เราเป็นผู้ได้รับทุกข์

หรือว่าทุกข์นั้นเนื่องจากเรา

[๑๐๑] เราได้ปลอบมารดาและบิดาของเด็กนั้น

ผู้มีทุกข์เศร้าโศกให้เบาใจแล้ว

ได้ทำสัจจกิริยาอันประเสริฐสุดครั้งแรกว่า

[๑๐๒] เราผู้ต้องการบุญ ได้ประพฤติพรหมจรรย์

มีจิตเลื่อมใสอยู่เพียง ๗ วันเท่านั้น

ต่อจากนั้น การประพฤติของเรามีมาเกิน ๕๐ ปีนี้

[๑๐๓] เราไม่ปรารถนาเลย แต่ก็ยังประพฤติอยู่

ด้วยสัจจะนี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่เด็กนี้

พิษจงระงับ ยัญญทัตตกุมารจงเป็นอยู่เถิด

[๑๐๔] พร้อมกับเมื่อเราทำสัจจกิริยา

มาณพซึ่งสั่นเทาด้วยกำลังพิษ

ก็รู้สึกตัว ลุกขึ้นได้ และหายโรค

บุคคลมีสัจจะเสมอเราไม่มี

นี้เป็นสัจจบารมีของเรา ฉะนี้แล

กัณหทีปายนจริยาที่ ๑๑ จบ

๑๒. สุตโสมจริยา

ว่าด้วยจริยาของพระเจ้าสุตโสม

{๓๒} [๑๐๕] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเป็นพระเจ้าแผ่นดินนามว่าสุตโสม

ถูกพระยาโปริสาทจับตัวไปได้

ระลึกถึงคำผัดเพี้ยนไว้กะพราหมณ์(โปริสาท)

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป