พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 772

[๑๐๖] พระยาโปริสาทใช้เชือกร้อยฝ่ามือกษัตริย์ ๑๐๑ พระองค์ไว้แล้ว

ทำกษัตริย์เหล่านั้นให้เมื่อยล้าแล้ว

เมื่อต้องการจะทำพลีกรรมให้สำเร็จจึงนำเราเข้าไป

[๑๐๗] พระยาโปริสาทได้ถามเราว่า

ท่านปรารถนาจะให้ปล่อยหรือ

ถ้าท่านจะกลับมาหาเรา

เราจักทำตามใจชอบของท่าน

[๑๐๘] เรารับคำพระยาโปริสาทนั้นว่า

การกลับมาของเรามีปัญญาหรือ

แล้วเข้าไปยังนครที่น่ารื่นรมย์

มอบราชสมบัติแล้ว ในกาลนั้น

[๑๐๙] เพราะเราระลึกถึงธรรมของสัตบุรุษ เป็นของเก่า

อันพระชินเจ้าเป็นต้นเสพแล้ว

ให้ทรัพย์แก่พราหมณ์แล้ว

จึงเข้าไปหาพระยาโปริสาท

[๑๑๐] ในการกลับมายังสำนักของพระยาโปริสาทนั้น

เราไม่มีความสงสัยว่าจักถูกฆ่าหรือไม่

เราตามรักษาสัจจวาจา ยอมสละชีวิตเข้าไปหาพระยาโปริสาท

บุคคลมีสัจจะเสมอเราไม่มี นี้เป็นสัจจบารมีของเรา ฉะนี้แล

สุตโสมจริยาที่ ๑๒ จบ

๑๓. สุวัณณสามจริยา

ว่าด้วยจริยาของพระสุวรรณสามดาบส

{๓๓} [๑๑๑] ในกาลที่เราเป็นดาบสชื่อสามะ ถูกท้าวสักกะเชื้อเชิญมาอยู่ในป่า

เรากับราชสีห์และเสือโคร่งในป่าใหญ่

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป