พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 774

[๑๑๘] เราเห็นหมู่อำมาตย์ที่แย่งชิงราชสมบัติ

ที่มั่งคั่งภายในนครเราไป เหมือนบุตรที่รัก

บุคคลมีเมตตาเสมอเราไม่มี

นี้เป็นเมตตาบารมีของเรา ฉะนี้แล

เอกราชจริยาที่ ๑๔ จบ

๑๕. มหาโลมหังสจริยา

ว่าด้วยจริยาของมหาโลมหังสบัณฑิต

{๓๕} [๑๑๙] เรานอนอยู่ในป่าช้า เอาซากศพซึ่งมีแต่กระดูกทำเป็นหมอนหนุน

เด็กชาวบ้านพวกหนึ่ง พากันแสดงอาการหยาบช้าร้ายกาจนานัปการ

[๑๒๐] อีกพวกหนึ่งร่าเริงดีใจ พากันนำของหอม ดอกไม้ อาหาร

และเครื่องบรรณาการต่าง ๆ เป็นอันมากมาให้เรา

[๑๒๑] พวกใดนำทุกข์มาให้เรา และพวกใดนำสุขมาให้เรา

เราเป็นผู้เสมอแก่เขาทั้งหมด ไม่มีความเอ็นดู ไม่มีความโกรธ

[๑๒๒] เราเป็นผู้วางเฉยในสุขและทุกข์ ในยศและความเสื่อมยศ

เป็นผู้เสมอในสิ่งทั้งปวง

นี้เป็นอุเบกขาบารมีของเรา ฉะนี้แล

มหาโลมหังสจริยาที่ ๑๕ จบ

ยุธัญชยวรรคที่ ๓ จบ

รวมจริยาที่มีในวรรคนี้คือ

เราผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ได้ประพฤติจริยาดังนี้ คือ

๑. ยุธัญชยจริยา ๒. โสมนัสสจริยา

๓. อโยฆรจริยา ๔. ภิงสจริยา

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป