พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 775

๕. โสณนันทปัณฑิตจริยา ๖. มูคปักขจริยา

๗. กปิลราชจริยา ๘. สัจจสวหยปัณฑิตจริยา

๙. วัฏฏกโปตกจริยา ๑๐. มัจฉราชจริยา

๑๑. กัณหทีปายนจริยา ๑๒. สุตโสมจริยา

๑๓. สุวัณณสามจริยา ๑๔. เอกราชจริยา

๑๕. มหาโลมหังสจริยา

ได้เสวยทุกข์และสมบัติมากมายหลายอย่าง

เราได้ให้ทานที่ควรให้ บำเพ็ญศีลโดยหาเศษมิได้

ถึงเนกขัมมบารมีแล้ว จึงบรรลุสัมโพธิญาณอันสูงสุด

เราสอบถามบัณฑิตทั้งหลาย ทำความเพียรอย่างอุกฤษฏ์

ถึงขันติบารมีแล้ว จึงบรรลุสัมโพธิญาณอันสูงสุด

เรากระทำอธิษฐานอย่างมั่นคง ตามรักษาสัจจวาจา

ถึงเมตตาบารมีแล้ว จึงบรรลุสัมโพธิญาณอันสูงสุด

เราเป็นผู้มีจิตเสมอในลาภและความเสื่อมลาภ

ในยศและความเสื่อมยศ ในความนับถือและการดูหมิ่นทั้งปวงแล้ว

จึงบรรลุสัมโพธิญาณอันสูงสุด

ท่านทั้งหลายจงเห็นความเกียจคร้านโดยความเป็นภัย

และเห็นการทำความเพียรโดยเป็นทางเกษม

แล้วจงปรารภความเพียรเถิด

นี้เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ท่านทั้งหลายจงเห็นความวิวาทโดยความเป็นภัย

และเห็นความไม่วิวาทโดยเป็นทางเกษม

แล้วจงกล่าววาจาอ่อนหวานอันสมัครสมานกันเถิด

นี้เป็นคำสั่งของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป