พระไตรปิฏก ฉบับมจร. เล่มที่ 33 หน้าที่ 777

ในภพที่เราเป็นยุธัญชัยกุมาร มหาโควินทพราหมณ์ คนเลี้ยงช้าง

อโยฆรราชโอรส ภัลลาติ สุวรรณสาม มฆเทพ

และเนมิราช บารมีเหล่านี้เป็นอุปบารมี

ในภพที่เราเป็นมโหสถ ผู้เป็นทรัพย์ของรัฐ กุณฑล ตัณฑิละ

และนกกระทา บารมีเหล่านี้เป็นปัญญาอุปบารมี ๗

ในภพที่เราเป็นวิธูรบัณฑิตและสุริยพราหมณ์ มาตังคพราหมณ์

ผู้เป็นศิษย์เก่าของอาจารย์ บารมีทั้ง ๒ นี้ เป็นปัญญาบารมี ๘

ในภพที่เราเป็นพระราชาผู้มีศีล มีความเพียร

เป็นผู้ก่อเกิดสัตตุภัสตชาดก บารมีนี้แลเป็นปัญญาปรมัตถบารมี ๙

ในภพที่เราเป็นพระราชา ผู้มีความบากบั่น

เป็นวิริยปรมัตถบารมี ๑๐

ในภพที่เราเป็นธรรมปาลกุมารเป็นขันติบารมี ๑๒

ในภพที่เราเป็นธรรมิกเทพบุตร

ทำสงครามกับอธรรมิกเทพบุตร

เรียกว่าขันติอุปบารมี ๑๓

ในภพที่เราเป็นขันติวาทีดาบสแสวงหาพุทธภูมิ

ด้วยการบำเพ็ญขันติบารมี

ได้ทำกรรมที่ทำได้ยากเป็นอันมาก นี้เป็นขันติปรมัตถบารมี ๑๔

ในภพที่เราเป็นสสบัณฑิต นกคุ่ม ซึ่งประกาศคุณสัจจะ

ทำไฟให้ดับด้วยสัจจะ นี้เป็นสัจจบารมี ๑๕

ในภพที่เราเป็นปลาอยู่ในน้ำ ได้ทำสัจจะอย่างสูง

ทำฝนให้ตกห่าใหญ่ นี้เป็นสัจจบารมีของเรา

ในภพที่เราเป็นสุปารบัณฑิตผู้เป็นนักปราชญ์

ยังเรือให้ข้ามสมุทรจนถึงฝั่งด้วยสัจจะ

เป็นกัณหทีปายนดาบส ระงับพิษได้ด้วยสัจจะ

หน้าก่อนหน้า | หน้าถัดไป