ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคจึงทรงบันดาลอิทธาภิสังขารให้พรหมายุพราหมณ์ ได้เห็นพระคุยหฐานอันเร้นอยู่ในฝัก และทรงแลบพระชิวหา สอดเข้าในช่องพระกรรณ ทั้ง ๒ ข้างกลับไปกลับมา ทรงสอดเข้าในช่องพระนาสิกทั้ง ๒ ข้างกลับไปกลับมา ทรงแผ่พระชิวหาปิดทั่วมณฑลพระนลาฏ ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกับ พรหมายุพราหมณ์ด้วยพระคาถาว่า

“พราหมณ์ ลักษณะมหาบรุษ

ที่ท่านได้สดับมาว่ามี ๓๒ ประการนั้น

มีอยู่ในกายของเราครบทุกอย่าง ท่านอย่าสงสัย

พราหมณ์ สิ่งที่ควรรู้เราได้รู้ยิ่งแล้ว

สิ่งที่ควรเจริญเราได้เจริญแล้ว

และสิ่งที่ควรละเราก็ละได้แล้ว

เพราะเหตุนั้น เราจึงเป็นพุทธะ

ท่านได้รับโอกาสแล้ว จงถามปัญหาบางอย่าง

ที่ท่านปรารถนาเถิด

เพื่อประโยชน์เกื้อกูลในปัจจุบัน

และเพื่อความสุขในสัมปรายภพ”

{๕๙๖} [๓๙๓] ครั้งนั้นแล พรหมายุพราหมณ์ได้คิดว่า“เราเป็นผู้ที่พระสมณโคดม ประทานโอกาสแล้ว จะทูลถามถึงประโยชน์ในปัจจุบันหรือประโยชน์ในสัมปรายภพ” ลำดับนั้น พรหมายุพราหมณ์ได้คิดว่า “เราฉลาดประโยชน์ในปัจจุบัน แม้คนเหล่าอื่น ก็ถามเราถึงประโยชน์ในปัจจุบัน ทางที่ดี เราควรทูลถามประโยชน์ในสัมปรายภพ กับพระสมณโคดมเถิด”

ต่อจากนั้น พรหมายุพราหมณ์ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาค ด้วยคาถาว่า

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ

บุคคลเป็นพราหมณ์ได้อย่างไร