เราเรียกบุคคลผู้ที่เทวดา คนธรรพ์ และมนุษย์

ผู้ไม่สามารถหยั่งรู้ถึงคติได้ สิ้นอาสวะแล้ว

เป็นพระอรหันต์ว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ไม่มีกิเลสเครื่องกังวล

ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน หมดความกังวล

ไม่มีความยึดมั่นถือมั่นว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้องอาจ ประเสริฐ

มีความเพียร แสวงหาคุณธรรมอันยิ่งใหญ่

ชนะมารได้แล้ว ไม่มีกิเลสเครื่องทำให้หวั่นไหว

ชำระล้างกิเลสได้แล้ว รู้แจ้งอริยสัจว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ระลึกถึงอดีตชาติได้ เห็นสวรรค์และนรก

ถึงความสิ้นไปแห่งชาติแล้วว่า เป็นพราหมณ์

[๔๖๐] อันที่จริง นามและโคตรที่เขากำหนดให้กันนั้น

เป็นเพียงสมมติบัญญัติในโลก

นามและโคตรปรากฏอยู่ได้ เพราะรู้ตามกันมา

ญาติสาโลหิตกำหนดไว้ในการเกิดนั้น ๆ

นามและโคตรที่กำหนดเรียกกันนี้

เป็นความเห็นที่ฝังแน่นอยู่ในใจมานาน

ของพวกคนผู้ไม่รู้ความจริง

เมื่อไม่รู้จึงกล่าวบุคคลว่า เป็นพราหมณ์โดยกำเนิด

บุคคลเป็นพราหมณ์เพราะชาติตระกูลก็หาไม่

หรือไม่เป็นพราหมณ์เพราะชาติตระกูลก็หาไม่

บุคคลเป็นพราหมณ์ก็เพราะกรรม

หรือไม่เป็นพราหมณ์ก็เพราะกรรม