เราเรียกบุคคลผู้ไม่คิดร้าย

เมื่อบุคคลอื่นยังคิดร้าย

ผู้สงบระงับเมื่อบุคคลอื่นยังมีอาชญาในตน

ผู้ไม่ยึดมั่นถือมั่นเมื่อบุคคลอื่น

ยังมีความยึดมั่นถือมั่นอยู่ว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ทำราคะ โทสะ โมหะ

มานะ และมักขะ ให้ตกไปจากจิตได้

เหมือนเมล็ดพันธุ์ผักกาดตกไป

จากปลายเหล็กแหลมว่า เป็นพราหมณ์

[๔๕๙] เราเรียกบุคคลผู้เปล่งถ้อยคำไม่หยาบ

ให้รู้ความกันได้เป็นคำจริง

ซึ่งไม่เป็นเหตุทำใคร ๆ ให้ข้องอยู่ว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ไม่ถือเอาสิ่งของ

ที่เจ้าของเขาไม่ได้ให้ในโลกนี้

ไม่ว่าจะยาวหรือสั้น จะเล็กหรือใหญ่

จะสวยงามหรือไม่สวยงามก็ตามว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ไม่มีความหวัง

อยากเป็นโน่นเป็นนี่ ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า

หมดความทะยานอยากโดยสิ้นเชิง

มีจิตหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงแล้วว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ไม่มีความอาลัยคือตัณหา

รู้แจ้งชัดจนหมดความสงสัย มีจิตน้อมไปสู่อมตธรรม

จนบรรลุได้ในที่สุดว่า เป็นพราหมณ์

เราเรียกบุคคลผู้ละบุญและบาปทั้ง ๒ ได้

ล่วงพ้นกิเลสเครื่องข้องแล้ว หมดความเศร้าโศก

ปราศจากธุลีคือกิเลส เป็นผู้บริสุทธิ์ว่า เป็นพราหมณ์