มหาวัจฉโคตตสูตร

สรุปเนื้อหา มหาวัจฉโคตตสูตร โดยย่อ

มหาวัจฉโคตตสูตร เป็นพระสูตรที่สำคัญสูตรหนึ่งในพระไตรปิฎก โดยเป็นการสนทนาระหว่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากับวัจฉโคตรปริพาชก ซึ่งเป็นผู้ที่มักตั้งคำถามเชิงปรัชญาและทิฏฐิความเห็นต่างๆ

ในพระสูตรนี้ วัจฉโคตรได้ตั้งคำถามหลายประการ เช่น การอ้างถึงความเป็นสัพพัญญูของพระพุทธเจ้า และคำถามเกี่ยวกับโลกและอัตตา ว่าเที่ยงหรือไม่เที่ยง มีอยู่หรือไม่มีอยู่หลังความตาย เป็นต้น ซึ่งเป็นคำถามที่พระพุทธเจ้าไม่ทรงพยากรณ์ (อัพยากฤต)

พระพุทธเจ้าทรงอธิบายว่า พระองค์ไม่ได้เป็นสัพพัญญูในความหมายที่วัจฉโคตรเข้าใจ แต่มีญาณทัสสนะอันบริสุทธิ์ และทรงแสดงเหตุผลที่ไม่ทรงพยากรณ์คำถามเหล่านั้น เพราะไม่นำไปสู่ความหน่าย ความคลายกำหนัด ความดับทุกข์ และพระนิพพาน แต่ทรงสอนเรื่องอริยสัจ ๔ และปฏิจจสมุปบาท ซึ่งเป็นทางแห่งการดับทุกข์โดยตรง

วัจฉโคตรปริพาชกเกิดความเลื่อมใสในพระธรรมเทศนา จึงขอบวชในพระพุทธศาสนา และท้ายที่สุดก็ได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ในเวลาต่อมา

พระสูตรนี้แสดงให้เห็นถึงแนวทางการสอนของพระพุทธเจ้าที่เน้นการปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์ ไม่ยึดติดในทิฏฐิหรือการคาดเดาในเรื่องที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อการบรรลุมรรคผลนิพพาน และแสดงถึงการไม่เป็น "สัพพัญญู" ในลักษณะที่เข้าใจผิด แต่มีญาณหยั่งรู้ที่บริสุทธิ์และเที่ยงตรง